.

 ΜΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Να ξημερώνει μέσα σου η ζωή μου
να ‘χουν τα μάτια σου αλάτι απ’ τα παλιά
να ξεφυσάει μέσα μου η πνοή σου
να ‘χουν τα χέρια μου γεμίσει με πουλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ’ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να ‘τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά

Δε θα δειπνήσω πια με τη μορφή σου
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ’ τα παλιά
θα μπω σε ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά

Αλίμονο δε βρέχει στην αυλή μου
δεν έχει ο ήλιος σου τη θέρμη απ’ τα παλιά
ας ήτανε να πλάγιαζα μαζί σου
να ‘τανε η πρώτη και μαζί στερνή φορά

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ’ αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ’ το βορρά

Ας είν’ τα χέρια σου, τα μάτια και η ψυχή σου
να μ’ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
να με κοιτάνε φευγαλέα ερωτικά
να ξεφυσάει η πνοή σου απ’ το βορρά.

Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος

ΝΥΧΤΑ

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο μεγάλο ήλιο
αυτήν που αγαπώ
νύχτα λιμάνι απάνεμο, αν μόνος απομείνω
σε σένα θα δοθώ

Της νύχτας η κρυφή θωριά και της καρδιάς η ψύχρα
είναι βαριά, αν μόναχα η εικόνα της μου μείνει
όνειρο θα ‘ναι ψεύτικο, στα χείλη μου μια πίκρα
σαν Μανδραγόρα το φιλί μου η μοναξιά θα πίνει

Νύχτα που κρύβεις μέσα σου τον πιο δειλό μου πόθο
αυτήν που τυραννώ
νύχτα σεντούκι ολόκλειστο με ψέματα γεμάτο
στα πόδια μου ας σταθώ

Νύχτα στα σπλάχνα σου έγειρα, κοιμήθηκα για λίγο
και στης ψυχής το μαύρο σου τραγούδι δόθηκα
νύχτα μια μέρα μου ‘δωσες, να μείνω ή να φύγω
κι απ’ τη δικιά μου σκοτεινιά στο φως σου χώθηκα

Νύχτα τα μάτια μου έκλεισα, να φύγω απ’ τους ανθρώπους
αυτούς που αγαπώ
νύχτα με καταράστηκες, να ζω σ’ ανίερους τόπους
μ’ αυτούς που εξαπατώ

Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

Πάνω μου γέρνει ένας σακάτης ουρανός
ριγούν τ’ αστέρια, πέφτουν στο αδιάβροχό μου
είναι συνήθεια που έχω από μικρός
ν’ αγαπάω ό,τι με σπρώχνει στο χαμό μου

Υφαίνω σάβανα με ήλιους παιδικούς
αναρωτιέμαι αν θα βρω κάποιο σου χνάρι
μαθαίνω νέα σου από δαίμονες τρελούς,
απ’ αστροναύτες που σε είδαν στο φεγγάρι

Κάνω παρέα με λεπρούς που θέλουν χάδια
μ’ άγια ρεμάλια και μυαλά σακατεμένα
κατατρεγμένους που αγκαλιάζουνε σκοτάδια
μήπως ακούσω και μου πουν κάτι για σένα

Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ’ απόγνωση
αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος
η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση
και εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω.

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

Η φράση “Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση” είναι τίτλος ποιητικής συλλογής του Charles Bukowski

ΤΑ ΓΛΥΚΑ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥ ΑΝΤΙΟ

Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σ’ ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι

Γελώντας λούζομαι σε βιβλικές βροχές
κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μην με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι

Την ερημιά μου την στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου και σκούζει σαν θηρίο
και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ’ ενοχές
για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω
σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό
ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν’ αγαπήσω
και να χαθώ.

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΟ

Μουσική: Διάφανα Κρίνα
Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος
Στιχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

Πρόσεξε, το σώμα αυτό είναι δειλό
πληγώνεται
αναγνωρίζεται, νερό και χώμα είναι πηλός
διπλώνεται
τα χέρια σου να’ ναι λεπτά
τα ψεύδη σου αναιμικά
ορκίζεσαι
γυμνές εικόνες, ενοχές
άγριες απότομες στροφές
βυθίζεσαι

Κοίταξε, το σώμα τούτο στο σταυρό
καρφώνεται
μετεωρίζεται, σαν φρίκη στο αίμα ο χαμός
απλώνεται
είμαι απόγνωση, θυμός, μια καταχνιά σ’ ένα
γκρεμό που κρύβεσαι
ήρθα κοντά σου απ’ τις σκιές
σαν φάντασμα δίχως χαρές
συντρίβομαι

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

ΣΤΟ ΠΛΑΪ ΣΟΥ

Στεκόμαστε γυμνοί απ’ όνειρα
κάτω απ’ τα μαύρα σύννεφα
απόγονοι του τίποτα
πελάτες της σιωπής
έχουμε τσέπες αδειανές
και στην καρδιά δυο μνήματα
μια άδεια μποτίλια δίπλα στο κρεβάτι
είναι ο μόνος μας συγγενής.
Κορόνα γράμματα ποντάρουμε
το θάνατό μας
την ίδια κλίση παίρνουμε
φλερτάροντας γκρεμούς
κι όταν δε θα ‘χουμε πια τίποτα δικό μας
ο έρωτας θα μας τσακίσει
και θα μας κάνει αληθινούς

Θα μ’ αγαπάς, θα μ’ αγαπάς
μα δε θα φτάνει
άγονη βροχή θα πέφτει πάνω μου
το χάδι σου
και εγώ σαν γέρικο σκυλί μες το λιμάνι
θα πεθαίνω στο πλάι σου.

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

Σ’ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΑΠΟ ΧΙΟΝΙ

Από σκοτάδι σε σκοτάδι τριγυρνάς
μ’ ένα θανάσιμο τρικύμισμα στα μάτια
μυρίζεις ίσκιους από έρημα δωμάτια
τοπία θλίψης τα αγόρια που αγαπάς

Σαλεύεις πίσω από πέπλα σκοτεινά
προφίλ θανάτου σ’ ένα όνειρο από χιόνι
εκεί που βρίσκεσαι κανένας δε μιλά
μόνο φαντάσματα που κλαίνε μες στη σκόνη

Και σε θυμήθηκα στο χείλος της αβύσσου
έτσι όπως φύσηξε γλυκά εκεί ο μπάτης
ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης
προσκυνητής στους άγιους τόπους της σιωπής σου

Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει
κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα
σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει
την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα

Κάποια νύχτα θα ‘ ρθεις με της νιότης τα δώρα
μ’ ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου
θα ‘ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα
και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου.

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου (στην Έφη)

ΑΠ’ Τ’ ΑΠΕΙΡΟ ΣΕ ΣΕΝΑ

Μέσα από τόσα τραύματα υπάρχω
σαν πέτρα σκοτεινή μες στο νερό
στους δρόμους που περπάτησες θε’ να ‘ρθω
το δροσερό χαλάζι των ματιών σου για να πιω

Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
και με μια αστροφώτιστη αγκαλιά
πες μου τι θα ‘μαι αλήθεια εγώ χωρίς εσένα
και σε ποιά κόλαση θα ξοδευτώ ξανά

Μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα
τυχαία γόνατα ξεκούρασαν τα οστά μου
μα πάντα θα ‘ρχομαι απ’ τ’ άπειρο σε σένα
με το χαμόγελό σου στη ματιά μου.

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

ΣΤΙΓΜΕΣ

Ποιός να σε βάφτισε στης Στύγας τα νερά
κι έτσι αμίλητη στον κόσμο υποφέρεις
δυσεύρετο αίνιγμα γεμάτο μυστικά
κατάγομαι απ’ τη λύπη σου, το ξέρεις

Έλα κοντά μου να σου πλύνω τα μαλλιά
μ’ αμφίβια μύρα και νερό απ’ την Παλαιστίνη
Θεέ μου τι λέω, πώς επέστρεψε αυτή η μνήμη
σαν ένα πλοίο με τα φώτα του σβηστά

Πες μου τι ψάχνουμε σ’ αυτή την συμφορά
όλα λιγόστεψαν, κανείς δεν έχει μείνει
και η αγάπη μας ένα μικρό δελφίνι
που ξεμακραίνει λαβωμένο στ’ ανοιχτά

Στυφή αρμύρα πάει να πιει
και πίκρα των κυμάτων
και κουβαλάει στη ράχη του
στιγμές μικρών θανάτων.

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου

ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΕΝΑ ΠΕΝΘΙΜΟ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ ΔΕΙΛΙ

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος·
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ‘ρθή ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: “Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε…”.
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: “Μ’ αυτός έχει πεθάνει!”.

Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνίσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι·
θε να πουν: “Τι ‘ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε…”.
- και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα ‘ναι συνάδελφος στα “ψιλά” που θα γράψη
πως “προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός στους κύκλους μας, που κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην”.

Κι αυτή θα ‘ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα ‘ ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι·
και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίση…

Στίχοι: Κώστας Ουράνης

ΓΡΑΨΑΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗ ΘΛΙΨΗ

Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη
των άρρωστων, δυσάρεστων και μάταιων δεσμών
παίξαμε με στίχους που γελούσαν με την πίστη
των άτυχων, των άσχημων, των άδοξων θνητών

Φτιάξαμε τραγούδια που γλεντούσαν με τις τύψεις
των άχρωμων, ασήμαντων, ανόητων εραστών
κλάψαμε με στίχους που γραφτήκαν για τις πτώσεις
των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων
κι αυτό που μένει!..

Ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός
σαν ψυχροί θεατές να πενθούμε το χθες
κάποιος που υπομένει κι άλλος που περιμένει
για να σώσει ένα αστέρι στον ουρανό που πεθαίνει
ένας γέρος που μένει μοναχός να προσμένει
σ’ ένα θάνατο αργό, να φανεί δυνατός
ένας ένας που φεύγει, τι ‘ναι αυτό που απομένει;
ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός.

Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος

“Είχαμε φτιάξει ένα αμάξι με καρυδότσουφλο
μια κουβαρίστρα βάλαμε για ρόδες
ζέψαμε δυο μερμύγκια και φορτώσαμε τριφύλλι
σε κανένα μην πεις που πηγαίνουμε”

Γιάννης Ρίτσος