2008 - Κι η αγάπη πάλι θα καλεί

 final_cover_a.jpg

(RollOut vision services)

  1. Κι αν έσβησε σαν ίσκιος…
  2. Σε μια γη που ανατέλει
  3. Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
  4. “Στην Κόλαση βαθιά”
  5. Αντί για σένα
  6. Αγνός
  7. Κέρνα τους δαίμονες
  8. Με ρωτούν οι χειμώνες
  9. Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο
  10. Μ’ ένα άδειο ποτήρι
  11. Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά
  12. Τελευταίος σταθμός

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου, Θάνος Ανεστόπουλος

Στίχοι

ΚΙ Η ΑΓΑΠΗ ΠΑΛΙ ΘΑ ΚΑΛΕΙ

Στον Κώστα Βάμβουκα

Κάποτε θα ’ρθει η στιγμή
που όλα θα πάρουν ένα νόημα βαθύ
θα σου θυμίζουν οι ουρανοί άγνωστες πτήσεις
κι η θάλασσα η παντοτινή
τρεμούλιασμα νωχελικό
στον πιο αθώο σου εαυτό
και οι σταθμοί παλιές, καλές αναχωρήσεις.
Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
στον κόρφο της γλυκά να ’ρθεις
να ξαποστάσεις
να ιστορήσεις μια ζωή
βγάζοντας στεναγμό βαθύ
και στην ποδιά της να τινάξεις
σαν λείψανα αγίων μαρτυρικά
όλες σου τις θλίψεις.

Δεν υπάρχει ομορφιά
παρά μόνο στο βλέμμα
που τη φρίκη κοιτάει
κι όμως αντέχει.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Αντί για σένα διάλεξα
μια ανθισμένη κόλαση
ένα μπουντρούμι
γεμάτο κραυγές και βροχή
ένα ναυάγιο
στο κέντρο μιας χίμαιρας
να ατενίζω το ανέφικτο
και τη σιωπή.

Θα συνεχίσω να ψάχνω στη μουσική
όσα δεν μου ’δωσε κι όσα μου πήρε η ζωή
γελώντας και πίνοντας
τραγουδώντας κι ελπίζοντας πως
πριν το ταξίδι τελειώσει
μες στην πιο άγρια θλίψη
και σ’ έναν άγνωστο τόπο
αχ, θα μου αποκαλύψει
γιατί άξιζε τόσο τον κόπο.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ

ΜΕ ΡΩΤΟΥΝ ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ

Με ρωτούν οι χειμώνες, τα σκυλιά μες στο κρύο
με ρωτούν τα μελτέμια που με κόψαν στα δύο
με ρωτούν τα φεγγάρια κι οι νεκροί γαλαξίες
με ρωτούνε τα σκιάχτρα κι οι σκιές στις γωνίες
αν κουράστηκα να σέρνω εδώ κι εκεί τη ζωή μου
αν ακόμα ανασαίνω, αν κοχλάζει η ψυχή μου
πού γυρίζω τις νύχτες και τι ψάχνω να βρω
αν αυτό το ναυάγιο εκεί στην άκρη είμαι εγώ.
Μα εγώ στήνω γιορτές για τους ανθρώπους που χάνουν
καταπίνω φωτιές, μοιράζω τα υπάρχοντά μου
μπαίνω αλλόφρων από εξόδους κινδύνου
καθώς όλοι τρέχουνε μακριά να ξεφύγουν
τραγουδάω τη μνήμη, τη χαρά, τη συγγνώμη
γιατί ξέρω πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμη.

Κι όταν σβήσουν τα φώτα, μου σφίγγεις τα χέρια
και μου λες: «τι θα γίνω αν χαθείς»
μη φοβάσαι, μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια
εδώ κάτω λάμπουμε εμείς.

Μας προσμένουν σαν στοιχειά που ξυπνάνε απ’ τη στάχτη
οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη
νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη
οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη,
μας προσμένουν οι μεγάλοι, οι απέραντοι δρόμοι
μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ

«ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΒΑΘΙΑ»

Ω, αλήθεια σας λέω
το φεγγάρι ήταν ψηλά ματωμένο
κι η νύχτα μια πανούργα γριά
ψοφίμια μου γνέφαν στα ρείθρα
μα εγώ δεν είχα
παρά μια φτωχή, βασανισμένη καρδιά.

Ω, αλήθεια σας λέω
με το ζόρι κρατιόμουν
από ένα κορμί τσακισμένο
–μόλις τα είχα πιει στο καπηλειό
με τ’ όνομα «Στην κόλαση βαθιά»–
στα λασπόνερα πλενόμουν
κι οι μέρες όλες πίσω τους με σέρνανε
θανάτου ρυμουλκά.

Ω, αλήθεια σας λέω
–οι ουλές μάρτυρές μου–
με χτυπούσαν οι άνεμοι
σαν διαβόλοι μανιασμένοι
απ’ όλες τις μεριές,
γύρω μου σκιές που μορφάζανε
δήμιοι που καγχάζανε
και στήναν θηλιές.

Ω, αλήθεια σας λέω
είμαι ένας άνθρωπος ξένος
στοιχειωμένος από μια αγάπη παλιά,
μια νύχτα του Νοέμβρη
την είδα εμπρός μου να στέκει
μ’ ένα τουφέκι
και να μου χαμογελά.

Την επόμενη μέρα με βρήκαν πεσμένο
–το φεγγάρι ψηλά σκοτωμένο
κι η νύχτα κρυμμένη σαν πανούργα γριά–
με τα ψοφίμια δίπλα στα ρείθρα
μα εγώ δεν είχα
παρά μια φτωχή, βασανισμένη καρδιά.

Κι όλοι είπαν «αχ, τον καημένο
τα βάσανά του τέλειωσαν πια»,
τον είδαν καμπόσοι, τι να τον είχε στοιχειώσει
και τίναξε τα μυαλά του
έξω απ’ το καπηλειό
με τ’ όνομα «Στην κόλαση βαθιά».

Ω, αλήθεια σας λέω
προσευχηθείτε για μένα
στον καθένα μπορεί να συμβεί
γιατί ό,τι βρέθηκε είναι τέρμα
κι ό,τι χάθηκε, πληγή.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ

ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΠΟΥ ΑΡΠΑΞΕ ΦΩΤΙΑ

«Η δύναμή μου είναι ότι σε τίποτα δεν βρήκα απάντηση»
Ε. Μ. ΣΙΟΡΑΝ

Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά
με κλοτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της
και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά
για να πετάει τους νόθους γιους της.

Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά
μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη
γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά
γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά
και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι.

Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά
κι ένας Θεός που με κοιτάει βαλσαμωμένος
κι εγώ ανάμεσά τους μια έρημη σκιά
να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος.

Είναι μια αγάπη σαν το θάνατο γλυκιά
είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο
διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά
είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά.

Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά
μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος
και κάνω κύκλους μες σ’ αυτή την ερημιά
σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά,
από ανθρώπους και θεούς καταραμένος.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ

ΚΕΡΝΑ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ

Στραγγάλισε τις νύχτες που μυρίζουν γαλήνη
σπάσε τις πόρτες όλες, τρέξε μακριά
κι αν ξημερώσεις στο σφαγείο της μνήμης
κέρνα τους δαίμονες που σου τρώνε την καρδιά.

Βυθίσου μες στα βρόμικα νερά της οδύνης
γλείψε τις ρόδινες πληγές της χαράς
αγκάλιασε ένα ξόανο που μόνο του πίνει
μάζεψε αστρόσκονη απ’ τα γένια του Μαρξ.

Αγάπησε κάτι αληθινό που ν’ αξίζει
τη λάμψη μιας απελπισμένης τροχιάς
μια καταιγίδα που στα δύο σε σκίζει
το δηλητήριο μιας γυναίκας-οχιάς.

Σ’ αυτή την πονεμένη γη που βαδίζεις
ανέστιος, μόνος, δίχως ελπίδα καμιά
γίνε ο παλμός κάποιας γιορτής που αρχίζει
και σπείρε τους εφιάλτες μιας χαμένης γενιάς.

Τώρα που τίποτα δεν έχει απομείνει
μένει να βρούμε τη ζωή μας ξανά
έλα να στήσουμε ένα ωραίο πανηγύρι
πάνω απ’ αυτή την άβυσσο που χάσκει για μας.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ

ΑΓΝΟΣ

Αν είχα μια ατσαλένια καρδιά
ένα στήθος γεμάτο με οξυγόνο
αν είχα μια παιδική ανεμελιά
στη ζωή μου ούτε έναν πόνο.

Αν είχα μια ανοιχτή αγκαλιά
μια ζήλια δίχως φθόνο
αν είχα μια δικιά μου ερημιά
να μην ακούει σε νόμο.

Αν είχα δύναμη να πω
αληθινά τραγούδια
αν είχα στίχους να τους πιω
και λέξεις σαν των παιδιών τα χνούδια.

Τότε θα ’ρχόμουνα γυμνός
αγνός, καθάριος, φως μου
και θα ξανάρχιζα απ’ αρχής
τον τόσο λάθος βίο μου
τότε σαν σπόρος μες στη γη
θα φύτρωνα στο χιόνι
το αγκάθι ανθός θα γίνονταν
για να μη σε πληγώνει.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΕ ΜΙΑ ΓΗ ΠΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ

Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου
γίνε φωτιά και όρμησε προς την ανηφοριά
αν θεία μοίρα σού ανοίγει πληγές
άσε τον ήλιο να μπει απ’ τις ραγισματιές.

Γείρε στον ώμο μου, βγάλε φτερά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει.

Αν την ψυχή χώμα τη θεωρείς
τότε βαριές θα απλώνονται όλες σου οι μέρες
αν η αγάπη είναι ο φόβος που ενώνει
σαν μένεις μόνος σου, όρθιος να στέκεις στο κρύο.

Αν βρεις τη λάμψη και μια άγρια χαρά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει.

Αν ταπεινώνουν το μέσα σου οι μπόρες
ρούφηξε όλους τους τρόμους και κάνε τους ρίζες
αν στο σκοτάδι τις σκέψεις σου θρέψεις
φρόντισε να ’χεις με αλήθεια υφάνει τις λέξεις.

Σαν δυο μικρά, ασημένια πουλιά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει
γείρε στον ώμο μου, βγάλε φτερά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Σβήνει το φως
από τα μάτια μου
κι όλα όσα έζησα
μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ
στον τελευταίο σταθμό
με όλα όσα αγάπησα
και πήγαν χαμένα.

Δεν μετανιώνω πια
όλα ή τίποτα
δάσος και ερημιά
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Σαν νοσταλγώ
πουλιά με παν μακριά
πόνο δεν νιώθω πια
μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες
πως η ζωή είν’ στιγμές
κύμα που σκάει σ’ ακτές
κερί που λιώνει.

Δεν μετανιώνω πια
όλα ή τίποτα
δάσος και ερημιά
αυτή ήταν η ψυχή μου,
πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή,
δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα είτε άσχημα
είτε όμορφα ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
Είναι ήλιος και βροχή μαζί.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΙ ΑΝ ΕΣΒΗΣΕ ΣΑΝ ΙΣΚΙΟΣ…

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά∙

Κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δεν θα ειπωθεί∙

Κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ
καθάρια πως ταράζεται η ψυχή μου
σαν βλέπω το μεγάλο ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Μ’ ΕΝΑ ΑΔΕΙΟ ΠΟΤΗΡΙ

Σε λίγο τα πρόσωπα που έκλεψαν φως
θα μοιάσουν της θλίψης αέναος χορός
κι εμείς σιωπηλά θα ζητάμε συγγνώμη
απ’ τον ήλιο που φεύγει χωρίς να νυχτώνει.

Σε λίγο η πίκρα θα σκίσει τα χείλη
θα γίνουμε εχθροί οι καλύτεροι φίλοι
κι εμείς σκυθρωπά θα απαγγέλλουμε στίχους
μιας άθλιας γενιάς, ενός άοσμου πλήθους.

Σε λίγο θ’ αδειάσει κι αυτό το μπουκάλι
θα ψάξει στις τσέπες να βρει λίγη ζάλη
κι εμείς θα κλοτσάμε σκυλιά μες στους δρόμους
ψευτοπροφήτες που ανήκουμε στους υπονόμους.

Σε λίγο θα σκάψουν στο σπίτι από κάτω
θα βρούνε τις μνήμες μας κι έναν όμορφο γάτο
το πρώτο βιβλίο, τον πρώτο εφιάλτη
μια κούπα με τσάι και λίγο αχάτη.

Σε λίγο τα μάτια θ’ ανοίξουν το στόμα
να βγούνε οι λέξεις απ’ το άψυχο σώμα
θα δούμε με πόνο τις μνήμες να σέρνουν
και άσχημα νέα οι σκόνες να φέρνουν.

Μ’ ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν
αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι:    ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

Audio - Video

Με ρωτούν οι χειμώνες

Download

 

Kι αν έσβησε σαν ίσκιος…

“making of” από τις ηχογραφήσεις του δίσκου

Download

σχολιάστε

Σημείωση: Τα σχόλια ελέγχονται για spam και μπορεί να υπάρξει καθυστέρηση στην εμφάνιση του δικού σας. Δεν χρειάζεται να το ξαναστείλετε.