2003 - Ο,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία

4vgqnnd.jpg

(This is my Voice Records)

  1.  Μνήμες του Νερού
  2. Διάφανα Κρίνα
  3. Δις Τζούλια
  4. El Hombre Solo
  5. Σκισμένος Χαρταετός
  6. Κάρμα
  7. Ό,το Απόμεινε απ’ την Ευτυχία
  8. Κάθε τι που Ανασαίνει
  9. Τελευταίο Ποτό με το Διάβολο
  10. Ένα Μέρος που Μπορείς να Κρυφτείς
  11. Παράδεισος
  12. Το Τραγούδι της Βάλιας και του Λύκου

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ, Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου, Θάνος Ανεστόπουλος, Κώστας Ουράνης

Στίχοι

 ΜΝΗΜΕΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ

Ζω στον κολπίσκο με τους λίγους επισκέπτες
στο λιμανάκι μου όταν ο άνεμος φυσάει
βρίσκουν απάγκιο σπάνιων κοραλλιών συλλέκτες
ταξιδευτές που η ζωή δεν τους χωράει

Σ’ αυτή την έρημη ακτή κοιμάται η Πασιφάη
Μες στα ναυάγια του βυθού, η αγάπη μου η πικρή
που το κλειδί της μοίρας μου στα χέρια της κρατάει
καμιά χαρά δεν κάνει ότι ο πόνος στην ψυχή

Κάποια βραδιά την έφερε εδώ το κύμα
νεκροί αστερίες λαμπύριζαν στα μαλλιά της
“Η ομορφιά” κάποιος ψιθύρισε “είναι μνήμα
που αφήνουν δώρα οι ξεχασμένοι της αγάπης”
Αφού στο φως λουζόμουν κάποτε μαζί της
τώρα που της ζωής το σούρουπο πλησιάζει
σε μια σπηλιά που να θυμίζει το κορμί της
θ’ αποσυρθώ και θ’ αγαπήσω το σκοτάδι

ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ

Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα
που ολόφωτα διασχίζαν τα όνειρά τους
τρελά πουλιά με μάτια πληγωμένα
συντρόφευαν την άγρυπνη χαρά τους

Μεθύσανε σε μπαρ ναυαγισμένα
μ’ αγγέλους που ‘χαν χάσει τα φτερά τους
και μοιάζαν με παιδιά εγκατελειμμένα
που φτιάχναν βάρκες με τη χάρτινη καρδιά τους

Στο δρόμο συναντούσαν υπνοβάτες,
νεκρές ψυχές που αναζητούσαν τα κορμιά τους,
σκιάχτρα που ξεδιψούσαν μ’ αυταπάτες,
τρελούς που κυνηγούσαν τη σκιά τους

Τις νύχτες κάτω από τ’ άστρα που σπινθήριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
Θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία:
τη μοίρα τους που τους κοίταζε σαν ξένους

Κι ακούγανε φωνές που τους καλούσανε
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια
τις ρίζες που τους κόψαν και πονούσανε
τη μοναξιά η μόνη τους αλήθεια

ΔΙΣ ΤΖΟΥΛΙΑ

Είσαι η σκιά, είσαι το χιόνι
Είσαι η φωτιά, είσαι τ’ αμόνι
Είμαι η έρημος, ο αέρας κι ο λυγμός

Σε λένε φως, σε λένε σκότος,
σε λένε έρωτα, σε λένε φόβο
Με λένε άνθρακα, μίσος και κραυγή

“Δις Τζούλια οι πρώτοι έσονται έσχατοι”

Είσαι γαλήνη, είσαι μυστήριο
Είσαι ξυράφι, είσαι μαρτύριο
Είμαι ο υπηρέτης σας, ο πιο κακός Θεός

Σε λένε πίστη, σε λένε ζήλια
σε λένε αφή και καταιγίδα
Με λένε αλήθεια, μεταμέλεια και βροχή

“Δις Τζούλια οι πρώτοι έσονται έσχατοι”

EL HOMBRE SOLO

Το ήξερε πως θα συμβεί μια μέρα
εκείνη η ρωγμή που κουβαλούσε
-πληγή που έβραζε, σιωπή που αιμορραγούσε-
θα τον θρυμμάτιζε για πάντα πέρα ως πέρα

Τίναξε από πάνω του τη σκόνη
κι αμίλητος προχώρησε στο αγιάζι
τον βρίζαν τα παιδιά πίσω απ’ το Γκάζι
και κάποιος του ‘ριξε νερό απ’ το μπαλκόνι

Και τα σκυλιά κοιτούσαν δακρυσμένα
να χάνεται στης νύχτας τον πυθμένα
σαν κάποιος που ποτέ του δεν υπήρξε
αυτός που τόσο αγάπησε τον κόσμο

ΣΚΙΣΜΕΝΟΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ

Απόψε θέλω να σε δω, όμως το ξέρω
δεν έχω νόημα, δεν είμαι κανενός
πάνω σε ό,τι με κάνει κι υποφέρω
γελώντας πέφτω σαν σκισμένος χαρταετός

Είναι η καρδιά μου ένα σπίτι στοιχειωμένο
δεν θα΄πρεπε να υπάρχει τόση λύπη εκεί
ό,τι αγαπάω με αφήνει νικημένο
στ΄άδειο μου σχήμα , μια σκιά που νοσταλγεί

Κοντά σου δε μπορώ, μακριά σου τρέμω
κάτι με τρώει και δεν μπορώ να κοιμηθώ
περνάω τις μέρες μου σα δαίμονας κλεισμένος
σ’ ένα κουφάρι φαγωμένο απ’ τον καιρό

Κι αν τόσα χρόνια περπατήσαμε μαζί
τον τελευταίο δρόμο θα τον κάνω μόνος
θα ‘χω στην χούφτα μου μια μπούκλα σου χρυσή
και μια ραγισματιά στα χείλη μου απ’ τον πόνο

ΚΑΡΜΑ

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω
Πως υπάρχει και μι΄άλλη ζωή πέρα απ΄τον πάγο
Εκεί που λιάζονται οι σαύρες και τα ηφαίστεια
Ησυχάζουν στο φως που το γυμνώνει
Κουράστηκα να γυρίζω σ΄αυτές τις ερήμους
Αυτή η διαδρομή μ΄εξοντώνει
Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν δυο μάτια
Που σαν αϋλοι φάροι μες στη νύχτα
Θα μου δείχνουν ένα δρόμο να βαδίσω
Έναν ορίζοντα λαμπρό όπου θα με περιμένει
Η ζεστασιά κι η συγκατάνευση
Με μια κούπα στα χείλη
Κι ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου
Μα καθώς προσπαθώ να βγω
Απ΄αυτην την τυφλή μάζα τρόμου που με περιέχει
Βραχνές αναμνήσεις μου θυμίζουν
Πως η ζωή μου πάντα θα επιστρέφει
Σαν τιμωρός και σαν τύψη
Ένας κόσμος ορυκτός
Μια παρουσία στοιχειωμένη

Θυμάμαι μια νύχτα που’χες πει:
“έχεις σταυρώσει κόσμο εσύ , θα μείνεις ξένος”
και σε κοιτούσα σαν παιδί
που κάποιος του΄πε το γιατί
φυσάει αγέρας στη ζωή του αγριεμένος

Ο,ΤΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ

“Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας
θα μου ζητήσουν όταν φύγεις τη φωνή τους”
τους τρόμους που σου ψέλλιζα, ασθμαίνοντας
τη λυπημένη πυρκαγιά της ύπαρξής τους

Και θα ‘ρθουν σαν απόκοσμα φαντάσματα
που αλαφιασμένα θα ζητάνε την τροφή τους
κι εγώ καθώς θα τρέμω στα χαλάσματα
θα τα ταΐζω την αλλόκοτη αμοιβή τους

Τα σκεπάσματα είναι κρύα
κοιταζόμαστε βουβά
ό.τι απόμεινε απ’ την ευτυχία
ξεψυχάει στα σκοτεινά
όταν θα κοπάσει ο πόθος
και η νύχτα δε θ’ αργεί
η ζωή θα είναι μόχθος
κι η αγάπη συντριβή

ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΟΥ ΑΝΑΣΑΙΝΕΙ

Καθετί που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
ματώνει τα νύχια του, παλεύει με κτήνη
είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει, διψάει να ομορφύνει

Κι ας φυσάνε οι ανέμοι κι ας κυλάει η βροχή
κι ας ρωτούνε τα ποτάμια, κι ας πεθαίνουμε ξένοι
κάθε τί που ανασαίνει τρυφερά νοσταλγεί
μες στους πάγους της γης
ένα γέλιο ζεστό σαν φωτιά αναμμένη

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΤΟ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ

Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
Απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου , ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
Αργει τώρα , κάτω από βρώμικα σεντόνια
Αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας.
Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
Που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου
Θρυμματίζουν όλα μου τα αστρα
Και μ’αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα
Στα ερωτηματικά και τους τρόμους
Στα γράφω όλα αυτά , αυτή τη νύχτα
Καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
Και φυσάει μι’αργόσυρτη βροχή
Φορτωμένη μ΄αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
Και την ανία της ζωής χωρίς εσένα

Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω

ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ

Ξυπνάει η σκονισμένη μου χαρά
μέσα απ’ τις λάσπες που κοιμάται τόσα χρόνια
και μου ζητάει ξεχασμένα δανεικά
και λαχταράει μεθυσμένα σταυροδρόμια

Πεινάει η απελπισμένη μου καρδιά
καταβροχθίζει ό,τι απόμεινε από ‘μένα
και παραδέρνει από δω στο πουθενά
φορώντας ξέφτια της αγάπης ματωμένα

Παραμιλάει η ξεχασμένη μου ζωή
τραυλίζει ξόρκια, μπερδεμένες απαντήσεις
κι όλο τρεκλίζει μες τις θύελλες γυμνή
σαν μια ζητιάνα με κλεμμένες αναμνήσεις

Κι ακούω την κουρασμένη μου φωνή
μια να κλαίει μια να γελάει με μανία
σαν κάποιο φάντασμα που χάθηκε στη γη
και το κυκλώνει μια θανάσιμη αγωνία

Εσύ με ένα βλέμμα σβηστό,
-μια παλιά σου συνήθεια-
προσπαθείς το χαμό να μη δεις
Δεν είναι το ψέμα μα η αλήθεια
ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Άφησαν τη γύμνια τους και ντύθηκαν
απ’ την πόρτα του Παράδεισου
βγήκαν μ΄αναφιλητά

Στην αρχή ήταν οι σαύρες, η φωτιά και η σπηλιά
κι ένας σέλας που έβαφε τη λάσπη ξανθιά
οι εκρήξεις του σύμπαντος μας δώσαν καρδιά
μα μαγιά ήταν τ’ ατσάλι και ζυμάρι η φωτιά

Με δυο πόλους στηρίξαμε τη ζωή μας για πάντα
Ο έρωτας κι ο θάνατος, στοχασμός στα σαράντα
μα η ελπίδα είναι αυτή που γεννιέται και μένει
στις αυλές των παιδιών σε μια χώρα καμένη

Τώρα δυο επόχες μείναν, ήλιος και χιόνι
Σ’ άλλους τόπους και μέρη πιο νωρίς πια νυχτώνει
εκεί οι αγέρες κουρνιάζουν στα ζεστά μέτωπά τους
και στεγνώνουν το αίμα απ’ τα ψεύτικα δάκρυά τους

Ας ήμουν κύμα σε ακτή να πάρω
αυτό που μου αναλογεί
Ας ήμουν ήλιος σε βροχή κι ας γεννιόμουν
σε λάθος εποχή
Ας ήμουν πλάσμα από πηλό για
να λιώσω και να ξαναπλαστώ
Ας ήμουν ποίημα και ωδή
ένας στίχο γεμάτος με οργή

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΒΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

Ένας λύκος κάθε βράδυ
Μου τηλεφωνάει,
Λέει πως είναι άγριος
Κι ότι θα με φάει

Λύκε , λύκε που γυρίζεις
Μοναχός στο χιόνι
Έχω τη μανούλα μου
Και δεν είμαι μόνη

Ένας λύκος κάθε βράδυ
Μου τηλεφωνάει
Και μου λέει παραμύθια
Και μου τραγουδάει

Λύκε, λύκε δεν πιστέυω
Ό,τι κι αν μου λες
Ξέρω ότι είσαι μόνος
Και τα βράδια κλαις.

Κριτικές

 απόσπασμα από άρθρο του SONICPLAYGROUND

Από τα μέσα τις δεκαετίας του ‘90 μέχρι τώρα, αυτή η ομάδα, κατάφερε χωρίς δεκανίκια και έξωθεν βοήθειες να κάνει το όνειρο πραγματικότητα και να χαθεί ολοκληρωτικά στη δίνη της μουσικής, αφού ξόρκισε τους δαίμονες της φθοράς και της καλλιτεχνικής ανησυχίας. Έτσι, έρχονται να θυμίσουν ότι είναι, πλέον, το μοναδικό συγκρότημα το οποίο δεν παρασύρθηκε από την καθίζηση της τσιχλόφουσκας που άκουγε στο όνομα ελληνικό ροκ και παραμένει δικαιωματικά στη πρώτη γραμμή, όντας σταθερό στις αξίες του.

 Μάριος Μπουμπής

 απόσπασμα από άρθρο του AVOPOLIS (12/2003)

… Υπάρχει όμως κάποια διαφορά, οι συνθέσεις αυτού του δίσκου είναι οι πιο πλήρεις, ο ήχος του συγκροτήματος πλέον έχει περάσει σε πολύ πιο πολύπλοκα επίπεδα, η εκφραστικότητα του επιτυγχάνεται με τον καλύτερο τρόπο και όλη η υπερβολή των στίχων και των συνθέσεων όχι απλά δεν μοιάζει επιτηδευμένη αλλά παρασύρει τον ακροατή στα σκοτεινά μονοπάτια των Διάφανων Κρίνων.

Σε όλο αυτό σίγουρα βοήθησε και η παραγωγή του Τιτου Καργιωτάκη και του Χρήστου Χαρμπίλα οι οποίοι βοήθησαν να ανανεωθεί όσο χρειάζεται ο ήχος του γκρουπ και να φτάσει στην πιο μεστή του - μέχρι σήμερα; - δουλειά, χωρίς ιδιαίτερα τεχνάσματα ή υπερβολές. Αλλά και η ερμηνεία του Θάνου Ανεστόπουλου είναι πιο μεστή από ποτέ.

Συμπερασματικά, τα Διάφανα Κρίνα στην τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους δείχνουν περισσότερο ώριμοι από ποτέ και δημιουργούν μία από τις κορυφαίες ελληνικές κυκλοφορίες της χρονιάς που σε λίγες μέρες τελειώνει. Για άλλη μια φορά μην ψάξετε να βρείτε το τραγούδι που από την πρώτη φορά που θα το ακούσετε θα σας γίνει εμμονή αλλά είμαι σίγουρος πως όσο περισσότερο ακούμε αυτό το άλμπουμ τόσο περισσότερο θα υποκλινόμαστε στην μουσική και θα αφηνόμαστε στους σκοτεινούς κόσμους των Διάφανων Κρίνων.

 απόσπασμα από άρθρο στο ATRAKTOS 07/01/2004

Η αλήθεια είναι ότι περίμενα ένα στραβοπάτημα. Όχι, ότι το ήθελα, αλλά στα χρόνια έλλειψης μουσικής έμπνευσης που ζούμε, σκεφτόμουνα ότι και τα Κρίνα θα συμπαρασυρθούν. Τι άλλο να βγάλουν μετά από τρία άλμπουμ στα οποία τα έχουν παίξει όλα! Όμως, το Ό,τι Απόμεινε Απ’ Την Ευτυχία κατάφερε να με διαψεύσει. Όχι, γιατί είναι το άλμπουμ που μας συστήνει κάποια διαφορετικά Διάφανα Κρίνα και το οποίο θα κάνει να ακούγονται τα προηγούμενα τρία ως ξεπερασμένα, αλλά γιατί είναι μια δουλειά που δείχνει πως οι πέντε μουσικοί συνεχίζουν να ψάχνονται, να δοκιμάζουν νέες τεχνικές, να δουλεύουν με άλλους ανθρώπους και να προσπαθούν συνεχώς να τελειοποιήσουν τον χαρακτηριστικό πια ήχο τους. Ε, αυτό το γεγονός στην Ελλάδα της προχειρότητας εμένα με ικανοποιεί.Αυτό που γουστάρω στα Διάφανα Κρίνα είναι ότι ακούνε μουσική, ακούνε τι παίζεται στη διεθνή σκηνή, το αφομοιώνουν και το περνάνε όμορφα μέσα στις δικές τους μουσικές.

Τέλος, και τα πιο σημαντικά στοιχεία, στην παραγωγή του δίσκου βρίσκονται πια οι - συνδεδεμένοι με κάποιες από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της ελληνικής σκηνής - θεσσαλονικείς Χρήστος Χαρμπίλας και Τίτος Καργιωτάκης, καθώς και το γεγονός ότι η μουσική είναι ηχογραφημένη μια και έξω (μόνο τα φωνητικά έχουν υποστεί επεξεργασία). Τα δύο αυτά στοιχεία αποδεικνύουν ότι τα Διάφανα Κρίνα δεν ακολουθούν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά σε κάθε δίσκο τους αλλά συνεχίζουν να ψάχνονται, τελικά να ανανεώνονται και να μην μας κουράζουν.Το Ό,τι Απόμεινε Απ’ Την Ευτυχία είναι το άλμπουμ που θα ικανοποιήσει κάθε φίλο των Διάφανων Κρίνων. Είναι σε θέση να φέρει και κάποιους νέους στο συγκρότημα. Τους φαντάζομαι όλους να αποστηθίζουν και πάλι του ξεχωριστούς στίχους του Ανεστόπουλου και του Ροδοστόγλου και να τους τραγουδάνε στις συναυλίες τους στην Ελλάδα. Πάλι θα περάσουμε καλά με τα τραγούδια της παρέας από την Αθήνα!

 Κώστας Παπασπυρόπουλος

σχολιάστε

Σημείωση: Τα σχόλια ελέγχονται για spam και μπορεί να υπάρξει καθυστέρηση στην εμφάνιση του δικού σας. Δεν χρειάζεται να το ξαναστείλετε.